Diyalizin pençesinde bir yaşam

Yeni Kiraz/GÖKSU TEKİN

Hasta anneme yetişemiyorum

Annesiyle yaşadığını söyleyen Nuriş, '' Dışarı çıkamıyorum, çabuk yoruluyorum hastalık beni bitkin düşürüyor. Gerçekten kaldırılması zor bir durumdayım, su içememek en çok etkileyen şey. Annem de hasta ve onun hastalığından dolayı da çalışamıyorum bu da beni olumsuz etkiliyor. Anneler gününde anneme hediye alamadım beni en çok üzen bu oldu. Fakat çalışıyor olsaydım o hediyeyi alabilirdim. Haftanın yarısı diyalizde olduğum için çalışamıyorum, verimsizim. Bu hastalık tansiyon düşüklüğü yaptığı için çalışmama engel oluyor.'' dedi.

Yardım almak mı? Hayatım mı?

Babasının maaşının dörtte birini aldığı için devletten herhangi bir yardım alamadığını söyleyen Nuriş, ''Bana sigortayı iptal etmemi ve yeşilkarta geçmemi söylediler. Fakat, Yeşilkarta geçersem diyaliz makinamı elimden alacaklar, hastanede diyalize girmek zorunda kalacağım ve 4 saat diyalize girmek insan hayatını kısaltan bir süreç. Şu an evde kendi makinamla 8 saat diyalize giriyorum, değerlerim normal seviyeye geliyor. Fakat hastanede sistem bu şekilde işlemiyor. Yardım almak mı hayatım mı? İkisinin arasında bir seçim sunuluyor. Ya hayatın ya yardım deniliyor. Çıkmazdayım.'' dedi.

Gündüz diyalizde, gece hurdada

Nuriş, ''Devlet gelip benimle bir ay yaşasın, beni görsün. Aldığım para bana yetiyor mu yetmiyor mu anlasın. Biz makarna yemekten bıktık. Bir tavuk bile alamıyorum. Ciddi anlamda görülmüyoruz. Diyalize girmediğim günlerde iş imkanı sunsunlar ben çalışırım. 71 yaşındaki annemle geceleyin hurda toplamaya çıkıyorum.'' ifadelerine yer verdi. Nuriş, ''Benim su indirimim var, buna rağmen su faturası çok yüksek meblağlarda. Ne elektriğimi ne suyumu ödeyebiliyorum, ay sonunu zor çıkarıyorum.'' diyerek sözlerini sonlandırdı.

Otuz yedi yaşındaki diyaliz hastası Burcu Nuriş, gerek belediyelerden gerek yetkililerden çözüm bekliyor, ve diyaliz hastalarının sesi olmaya çalışıyor.